Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

sucus CA

  • 1 sucus

    sūcus ( succus), i (collat. form, gen. sing. sucūs, Isid. 17, 9, 28; gen. plur. sucuum, App. M. 10, p. 244, 32), m. [sugo], juice, moisture, sap (class.; cf.: liquor, latex).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    stirpes ex terrā sucum trahunt,

    Cic. N. D. 2, 47, 120:

    sucus ex intestinis et alvo secretus a reliquo cibo,

    id. ib. 2, 55, 137:

    cochleae suo sibi suco vivunt,

    Plaut. Capt. 1, 1, 13:

    ambrosiae suco saturi (equi solis),

    Ov. M. 2, 120; so,

    ambrosiae,

    Verg. A. 12, 419:

    uvae,

    Tib. 1, 10, 47; 4, 2, 16:

    sucus nuci expressus,

    Plin. 12, 28, 63, § 135 et saep.:

    corpus suci plenum,

    i. e. plump, Ter. Eun. 2, 3, 27:

    facies suci palaestrici plena,

    App. Mag. p. 315, 14.—Of other liquids:

    garo (mixtum) de sucis piscis Hiberi,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    corpora suco pinguis olivi Splendescunt,

    oil, Ov. M. 10, 176:

    aluntur bubuli lactis suco,

    Plin. 8, 14, 14, § 37:

    inbui lactis sucos,

    id. 8, 32, 50, § 112:

    ratio faciendi (unguenti) duplex, sucus et corpus: ille olei generibus fere constat, hoc odorum,

    id. 13, 1, 2, § 7:

    vini,

    id. 23, praef. 2, §

    2: candidus ovi,

    Ser. Samm. 1052. —
    B.
    In partic., a medicinal liquor, a drink, draught, potion ( poet.):

    purgantes pectora suci,

    Ov. P. 4, 3, 53; id. A. A. 2, 335; 2, 491; id. H. 12, 181; id. M. 14, 403; Tib. 1, 6, 13; Luc. 6, 581.—
    C.
    Transf., the taste of any thing, flavor:

    sucum sentimus in ore, cibum cum Mandendo exprimimus,

    Lucr. 4, 615 sq. (cf. chumos):

    ova suci melioris,

    Hor. S. 2, 4, 13:

    Picenis cedunt pomis Tiburtia suco,

    id. ib. 2, 4, 70:

    celantia sucum,

    id. ib. 2, 8, 28:

    cantharus ingratus suco,

    Ov. Hal. 103.—
    II.
    Trop., strength, rigor, energy, spirit:

    sucus ac sanguis (civitatis),

    Cic. Att. 4, 16, 10: ingenii, Quint. prooem. § 24. —
    2.
    Esp., of the vigor of [p. 1790] a discourse, spirit, life:

    ornatur oratio... suco suo,

    Cic. de Or. 3, 25, 96:

    sucus ille et sanguis incorruptus usque ad hanc aetatem oratorum fuit,

    id. Brut. 9, 36:

    orationis subtilitas etsi non plurimi sanguinis est, habeat tamen sucum aliquem oportet,

    id. Or. 23, 76:

    omnes etiam tum retinebant illum Pericli sucum,

    id. de Or. 2, 22, 93:

    historia quoque alere orationem quodam uberi jucundoque suco potest,

    Quint. 10, 1, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > sucus

  • 2 sucus

    sūcus ( nicht succus), ī, m. (sūgo), der Saft, I) eig. meton. u. bildl.: 1) eig.: suci uave, Tibull.: sucus nuci expressus, Plin.: cochleae, Plaut.: sucum sentimus in ore (der Speise), Lucr.: stirpes e terra sucum trahunt, Cic.: sucus is, quo alimur, Nahrungssaft, Cic.: terrae, Plin.: tisanae, Gerstengrützschleim, Apic.: corpus suci plenum, vollsaftig, strotzend, Ter.: corpus solidum et suci plenum, Hieron.: facies decora et suci palaestrici plena, Apul. (vgl. Hildebr. Apul. apol. 63). – 2) meton., wie χυμός, der Geschmack einer Sache, piscis suco ingratus, Ov.: ova suci melioris, wohlschmeckendere (griech. ευχυμότερα), Hor. – 3) bildl., der Saft, a) übh.: amisimus sucum et sanguinem, Lebhaftigkeit, Geist, Kraft, Cic. – b) insbes., v. Redner u.v. der Rede, Kraft, Geist, orationis, Cic.: retinebant sucum Periclis, Cic. – II) übtr., Saft, für jede dickflüssige Substanz (Gqstz. corpus, feste Substanz), a) übh.: lactis, Plin. (u. so et sucus pecori et lac subducitur agnis, Verg.): piscis, Hor.: rosae, Rosenöl, Rosensalbe, Plin.: olivi, Salbe, Ov.: villarum, Mistpfütze, Pallad.: nectaris sucos ducere, Nektarsaft schlurfen, Hor. – b) insbes., der Saft als Arznei, das Säftchen, Tränkchen, der Trank, amarus, Ov.: sucos herbasque dedi, Tibull. – / Genet. Sing. nach der 4. Dekl. sucus, Apul. met. 9, 32 Isid. orig. 17, 9, 28: u. so Abl. Sing. sucu, Colum. 9, 15, 12 cod. Pol. Apic. 7, 294 u. 311: Genet. Plur. sucuum, Apul. met. 10, 13: Akk. Plur. sucus, Manil. 3, 144.

    lateinisch-deutsches > sucus

  • 3 sucus

    sūcus ( nicht succus), ī, m. (sūgo), der Saft, I) eig. meton. u. bildl.: 1) eig.: suci uave, Tibull.: sucus nuci expressus, Plin.: cochleae, Plaut.: sucum sentimus in ore (der Speise), Lucr.: stirpes e terra sucum trahunt, Cic.: sucus is, quo alimur, Nahrungssaft, Cic.: terrae, Plin.: tisanae, Gerstengrützschleim, Apic.: corpus suci plenum, vollsaftig, strotzend, Ter.: corpus solidum et suci plenum, Hieron.: facies decora et suci palaestrici plena, Apul. (vgl. Hildebr. Apul. apol. 63). – 2) meton., wie χυμός, der Geschmack einer Sache, piscis suco ingratus, Ov.: ova suci melioris, wohlschmeckendere (griech. ευχυμότερα), Hor. – 3) bildl., der Saft, a) übh.: amisimus sucum et sanguinem, Lebhaftigkeit, Geist, Kraft, Cic. – b) insbes., v. Redner u.v. der Rede, Kraft, Geist, orationis, Cic.: retinebant sucum Periclis, Cic. – II) übtr., Saft, für jede dickflüssige Substanz (Gqstz. corpus, feste Substanz), a) übh.: lactis, Plin. (u. so et sucus pecori et lac subducitur agnis, Verg.): piscis, Hor.: rosae, Rosenöl, Rosensalbe, Plin.: olivi, Salbe, Ov.: villarum, Mistpfütze, Pallad.: nectaris sucos ducere, Nektarsaft schlurfen, Hor. – b) insbes., der Saft als Arznei, das Säftchen, Tränkchen, der Trank, amarus, Ov.: sucos herbasque dedi, Tibull. – Genet. Sing. nach der 4. Dekl. sucus, Apul. met. 9, 32 Isid. orig. 17, 9, 28: u. so Abl. Sing. sucu, Colum. 9, 15, 12 cod. Pol. Apic.
    ————
    7, 294 u. 311: Genet. Plur. sucuum, Apul. met. 10, 13: Akk. Plur. sucus, Manil. 3, 144.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sucus

  • 4 sucus

    sucus sucus, i m сок

    Латинско-русский словарь > sucus

  • 5 sūcus

        sūcus (not succ-), ī, m    [SVG-], a juice, moisture, sap, liquor: stirpes e terrā sucum trahunt: ex intestinis secretus: garo (mixtum) de sucis piscis Hiberi, H.: pinguis olivi, oil, O.— A medicinal drink, draught, potion, dose: purgantes pectora suci, O.: spargit virus sucosque veneni, O.— Taste, flavor, savor: melior, H.: Picenis cedunt pomis Tiburtia suco, H.: Cantharus ingratus suco, O.—Fig., strength, vigor, energy, spirit: sucus ac sanguis (civitatis).—Of style, spirit, life, vigor: ornatur oratio suco suo.
    * * *
    juice, sap; moisture; drink/draught, potion, medicinal liquor; vitality/spirit

    Latin-English dictionary > sūcus

  • 6 sucus

    sūcus (succus), ī m. [ sugo ]
    1)
    а) сок, влага (pomorum H; herbarum, uvae Tib)
    suci plenus Ter etc. — налитой, полный ( cervix Ap)
    б) жидкость, жидкая часть ( ciborum C)
    2) напиток, снадобье ( purgantes pectora suci O)
    3) вкус, качество (habere sucum Pt; ova suci meliōris H)
    4) крепость, мощь (s. ac sanguis civitatis C); сочность, сила ( orationis C)

    Латинско-русский словарь > sucus

  • 7 Sucus

    < med> ■ succus

    German-english technical dictionary > Sucus

  • 8 sucus

    , i m
      сок

    Dictionary Latin-Russian new > sucus

  • 9 Сочность

    - sucus; luxuria;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Сочность

  • 10 defluo

    dē-fluo, flūxī, ere = καταῤῥέω, abfließen, I) im allg., herabfließen, abfließen, A) eig.: a) v. Wasser u. v. Gewässern u. v. andern Flüssigkeiten: α) v. Wasser u. v. Gewässern: aqua defluens, Cels.: montani defluentes rivi, Amm.: plenior unda defluit, Albinov. consol. Liv.: Borysthenes liquidissimus defluit, Mela: Hypanis diu qualis natus est defluit, Mela: defluit incerto lapidosus murmure rivus, Ov.: a celeritate, quā defluit, Tigri nomen est inditum, Curt. – m. per u. Akk., umor in puteis per venam auri defluens, Plin.: per arbores non defluunt imbres, Plin.: per Iberas et Hyrcanos diu et multum distantibus alveis defluunt (v. zwei Flüssen), Mela. – m. Abl. (von wo herab?) od. m. ex u. Abl., defluit saxis umor, Hor.: flumen Clurda Tauro monte defluens, Sall. fr.: defluens ex eo (fonte) rivus, Lact.: Tanais amnis ex Ripaeis montibus defluens, Plin. – m. praeter u. Akk., amnis praeter coloniam defluens, Plin. – m. Adv. (wohin?) od. m. in u. Akk., Anaxum, quo (wo) Varamus (der Fluß V.) defluit, Plin.: Rhenus, ubi Oceano appropinquavit, in plures defluit partes, fließt nach mehreren Seiten hin = teilt sich in mehrere Arme, Caes.: amnes clari in Oceanum defluunt, Plin.: Tanais in mediam fere Maeotida defluit, Mela: aqua pluvia in locum humiliorem e superioribus defluens, Plin. – u. im Bilde, hoc totum (orationis genus) e sophistarum fontibus defluxit in forum, Cic. or. 96. – β) v. andern Flüssigkeiten: sanguen eis (vulneribus) defluxerat, Cato: defluent pituita, Plin.: lac, quod in ungue haeret nec defluit, Plin.: mustum sponte defluens, Plin. – m. per u. Akk., per os continens pituita defluit, Cels.: argentum vivum per pelles sudoris vice defluens, Plin. – m. Adv. od. durch Abl. von wo? von wo herab? od. m. ab od. ex u. Abl., mella frondibus defluunt, Mela: sudor a capite et a fronte defluens, Cic.: sanguis, qui defluit a renibus, Plin.: arbores, ex quibus mel defluit, Plin.: sucus ex ipsa (filice) defluens, Plin.: nec tantum Niobae bis sex ad busta superbae sollicito lacrimae defluit a Sipylo, Prop. – m. in od. ad od. extra u. Akk., si quando in scrotum sanguis defluxit, Cels.: quod primum defluxerit in rotundum labrum, Col.: aes ipsum in catinos defluit, scoria extra fornaces, Plin.: potus defluit ad pulmonem, Gell. – b) v. trockenen Ggstdn. auf dem Wasser, herab- od. hinabschwimmen, m. Abl., wo herab? m. ab u. Abl., m. ad u. Akk. od. m. Acc. loc., α) v. sächl. Subjj.: dolia medio amni defluxerunt, Liv.: nuces fusae (die hineingeschütteten) ab Romanis castris medio amni ad Casilinum defluxerunt, Liv.: so nuces sparsae aquā ferente ad oppidum defluxerunt, Frontin. – β) v. leb. Wesen, teils v. Tieren, secundo amni, Verg. georg. 3, 447 (von einem Widder): fluvio secundo, Verg. Aen. 7, 495 (v. einem Hirsche). – teils von Menschen = herab- od. hinabsegeln, secundo amni, Liv.: cum paucis navigiis secundo amni, Liv.: Ostiam Tiberi, Suet.: ad insulam, Curt.

    B) übtr., herabfließen = allmählich, sanft herabkommen, -herabfallen, -herabgleiten, -herabsinken, m. Adv. (von wo? von wo herab?) od. m. ab od. ex u. Abl., m. in od. ad. u. Akk., a) im konkr. Sinne: iam ipsae defluebant coronae, Cic.: gleba cum regis capiti incĭdisset resoluta defluxit, Curt.: flores arescunt et defluunt, Hyg.: simul defluit fructus, Plin.: ne quid excĭdat aut ne quid in terram defluat, Cic.: ad terram tacito defluxit fistula lapsu, Claud. – tanta flamma ex Aetna monte defluxit, ut etc., Liv. fr. – So insbes.: α) v. der Kleidung, v. Haar, im guten Sinne = herabwallen, pedes vestis defluxit ad imos, Verg. Aen. 1, 104: ut sinus ex composito defluens modum lateris (die Taille) ambiret, Macr. sat. 3, 13, 4: defluentem leniter flectens comam, Prud. perist. 10, 273. – im üblen Sinne = schlapp herabhängen, rusticius tonso toga defluit et male laxus (zu schl. = schlotterig) in pede calceus haeret, Hor. sat. 1, 3, 31 sq. – β) v. Reiter, selten im guten Sinne = sich vom Pferde herabschwingen, portisque ab equo regina sub ipsis desiluit, quam tota cohors imitata relictis ad terram defluxit equis, Verg. Aen. 11, 499 sqq. – gew. im üblen Sinne = vom Pferde herabgleiten, herabsinken (v. Verwundeten), ille gravi subito devinctus vulnere habenas misit equi lapsusque in humum defluxit, Furius poët. bei Macr.: moribundus Romanus labentibus super corpus armis ad terram defluxit, Liv.: frenisque manu moriente remissis in latus a dextro paulatim defluit armo, Ov.: haec agentem anima defecit corpusque ex equo defluxit in terram, Curt. – b) im abstr. Sinne: α) übh., herabfließen = herabkommen, quodsi inest in hominum genere mens, fides, virtus, concordia, unde haec in terras nisi ab superis defluere potuerunt? Cic. de nat. deor. 2, 79: philosophorum ingenia Socratico ore defluentia, vom Munde des Sokrates ausgehend (= aus dem Munde des S. ihre Weisheit schöpfend), Vell. 1, 16, 4 H. (Kritz defluentium): ipsum illud primum, a quo defluit (hergekommen ist) secundum, Arnob. 7, 22. – So nun: αα) in absteigender Linie von jmd. herkommen = abstammen, is Gnaeum et Gaium procreavit; a quibus duplex Octaviorum familia defluxit, Suet. Aug. 2, 2. – ββ) ( wie καταῤῥεῑν εἴς τινα) defluere ad alqm od. alci, jmdm. zufließen, zufallen = zuteil werden, necesse est, si quid redundarit de vestro quaestu, ad illum potissimum, per quem agebatis, defluxisse, Cic. Verr. 3, 155: multaque merces, unde potest (von welcher Seite es sein kann = in jeder Beziehung), tibi defluat aequo ab Iove Neptunoque, Hor. carm. 1, 28, 27 sqq. – β) sich entfernend abfließen = allmählich ab gehen (abweichen), allmählich zu etw. übergehen = in etw. verfallen, adulescentes tantum ab eo (Seneca) defluebant (wichen, arteten ab), quantum ille ab antiquis descenderat (gesunken war), Quint. 10, 1, 126. – a necessariis artificiis ad elegantiora defluximus, Cic.: u. im üblen Sinne, nos in omnia deliciarum vitia dicendi quāque ratione defluximus, Quint. – So bes. v. der Rede, v. etw. Höherem zu etw. Geringerem herabkommen, geraten, sed nescio quo pacto ab amicitiis perfectorum hominum ad leves amicitias defluxit oratio, Cic. de amic. 100.

    II) prägn., abfließen = wegfließen, ablaufen, sich verlaufen, A) eig., von Gewässern: rusticus exspectat dum defluat amnis; at ille labitur et labetur in omne volubilis aevum, Hor. ep. 1, 2, 42 sq.: cum hiberni defluxere torrentes, Sen. nat. qu. 3, 3.

    B) übtr., sich verlieren, vergehen, verlaufen, schwinden, verschwinden, absol., od. m. Adv. (von wo?), m. ex u. Abl. u. m. bl. Abl., a) im konkr. Sinne: celerrime is odor evanescit atque defluit, Plin.: eorum pinguedo sic defluxit, Cael. Aur.: nullus defluat inde color, Tibull.: ignavus defluxit corpore somnus, Tibull.: antequam tenerae sucus defluat praedae (Dat.), Hor. – Insbes., α) v. Haaren, ausfallen, ausgehen, extemplo tristi medicamine tactae defluxere comae, Ov.: vel affluit capillago vel defluit, Tert.: defluit expulsus morbo latitante capillus, Samm.: capillum defluere prohibet (v. einer Pflanze), Plin.: alci pili maturius defluunt, Plin. – β) v. Blättern u. Blüten, abfallen, folia arescunt et defluunt, Hyg.: folium eius non defluet u. non defluet folium ex eo, Vulg.: flores nominati, quod cito defluant de arboribus, quasi fluores, Isid. – γ) von Kleidern, abfallen, mirum fuit neque defluxisse eas (Servi Tulli praetextas) neque etc., daß sie weder (stückweise) abgefallen sind, noch usw., Plin. 8, 197: semel obsoleti coloris tunica collo inserta non ante deponitur aut mutatur, quam diuturnā carie in pannulos defluxerit defrustata, Amm. 31, 2, 5. – δ) v. leb. Wesen, sich verlaufen, ex queis (= quibus) magna pars defluxere, pauci restitere, Ps. Sall. de rep. 1, 2, 6: ex novem tribunis, quos tunc habueram, unus me absente defluxit, hat sich verzogen od. verloren (ist mir untreu geworden), Cic. Sest. 69. – b) im abstr. Sinne, α) aus dem Gedächtnisse entschwinden, altius iniuriae quam merita descendunt et illa (näml. merita) cito defluunt, has (näml. iniurias) tenax memoria custodit, Sen. de ben. 1, 1, 8: id tibi ne vacuo defluat ex animo, Prop. 1, 20, 2. – β) der Zeit nach verlaufen, ablaufen, entschwinden, ubi salutatio defluxit, litteris me involvo, Cic. ep. 9, 20, 3: sic horridus ille defluxit numerus Saturnius, Hor. ep. 2, 1, 158.

    lateinisch-deutsches > defluo

  • 11 Nahrungssaft

    Nahrungssaft, sucus is, quo alimur. – sucus od. umor vitalis (der Lebenssaft; beide im menschlichen Körper). – cibus animalis, quo maxime aluntur animantes, auch bl. cibus (in den Speisen, der Speisesaft).

    deutsch-lateinisches > Nahrungssaft

  • 12 detractio

    dētractĭo, ōnis, f. [detraho] [st1]1 [-] action de retrancher, retranchement, suppression.    - detractio doloris, Cic. Off. 3, 33, 118: suppression de la douleur.    - detractio sanguinis, Cels. 4, 4: saignée.    - cujus loci detractionem fieri velit, Cic. Att. 12, 34: quelle portion (du jardin) il voudrait se réserver. [st1]2 [-] enlèvement, vol.    - detractio alieni, Cic. Off. 3, 6, 30: vol du bien d'autrui. [st1]3 [-] déjection, évacuation; purgatif (t. de méd.).    - detractio (cibi): déjection, selle.    - sucus ad detractiones in comitiali morbo utilissimus habetur, Plin. 16: comme purgatif, le suc est très utile pour l'épilepsie. [st1]4 [-] médisance, diffamation, critique.    - Vulg. Sap. 1, 11; plur. Vulg. 2 Cor. 12, 20. [st1]5 [-] ellision (t. de gram.).    - Quint. 1, 5, 38; 9, 2, 37. [st1]6 [-] suppression (d'une lettre), syncope.    - Quint. 1, 5 14.
    * * *
    dētractĭo, ōnis, f. [detraho] [st1]1 [-] action de retrancher, retranchement, suppression.    - detractio doloris, Cic. Off. 3, 33, 118: suppression de la douleur.    - detractio sanguinis, Cels. 4, 4: saignée.    - cujus loci detractionem fieri velit, Cic. Att. 12, 34: quelle portion (du jardin) il voudrait se réserver. [st1]2 [-] enlèvement, vol.    - detractio alieni, Cic. Off. 3, 6, 30: vol du bien d'autrui. [st1]3 [-] déjection, évacuation; purgatif (t. de méd.).    - detractio (cibi): déjection, selle.    - sucus ad detractiones in comitiali morbo utilissimus habetur, Plin. 16: comme purgatif, le suc est très utile pour l'épilepsie. [st1]4 [-] médisance, diffamation, critique.    - Vulg. Sap. 1, 11; plur. Vulg. 2 Cor. 12, 20. [st1]5 [-] ellision (t. de gram.).    - Quint. 1, 5, 38; 9, 2, 37. [st1]6 [-] suppression (d'une lettre), syncope.    - Quint. 1, 5 14.
    * * *
        Detractio, Verbale: vt Detractio alieni. Cic. Larrecin, Retirement de l'autruy à soy.
    \
        Detractio confecti cibi. Cic. Deschargement.
    \
        Detractiones. Pli. Vuidanges et evacuations de mauvaises humeurs.
    \
        Detractio sanguinis. Plin. Saignee.
    \
        Sustinere detractionem sanguinis. Cels. Endurer la saignee.
    \
        Detractio molestiae. Cic. Ostement.

    Dictionarium latinogallicum > detractio

  • 13 insucco

    insucco (insūco), āre, āvi, ātum [in + sucus] - tr. - mouiller, plonger dans, faire tremper dans, immerger.
    * * *
    insucco (insūco), āre, āvi, ātum [in + sucus] - tr. - mouiller, plonger dans, faire tremper dans, immerger.
    * * *
        Insucco, insuccas, insuccare. Columel. Mouiller, Tremper, Baigner en quelque liqueur.

    Dictionarium latinogallicum > insucco

  • 14 secerno

    sēcerno, ĕre, crēvi, crētum - tr. - [st2]1 [-] séparer, diviser. [st2]2 [-] distinguer, discerner. [st2]3 [-] mettre à part, mettre en réserve, trier. [st2]4 [-] mettre de côté, éliminer, rejeter.    - inf. arch. secernier, Lucr. 3, 263.    - secernere avec acc., ou avec ab aliquā re; qqf. ex aliquā re; poét. avec abl.    - secernere se a bonis, Cic. Cat. 1: se séparer des gens de bien.    - sucus a reliquo cibo secretus, Cic. Nat. 2, 137: le suc séparé du reste de l'aliment.    - secreti ab aliis ad tribunos adducuntur, Liv. 6, 25: mis à part, ils furent conduits auprès des tribuns.    - Juppiter illa piae secrevit litora genti, Hor. Epod. 16, 63: Jupiter a réservé ces rivages pour un peuple pieux.    - nucleos secernere, Cato: ôter les noyaux.    - blandum amicum a vero secernere, Cic. Lael.: discerner l'ami flatteur de l'ami véritable.    - justo secernere iniquum, Hor.: distinguer le juste de l'injuste.    - nihil praedae in publicum secernere, Liv. 7: ne rien ôter du butin au profit du Trésor public.    - secernere minus idoneos senatores, Suet.: éliminer les sénateurs les poins aptes.
    * * *
    sēcerno, ĕre, crēvi, crētum - tr. - [st2]1 [-] séparer, diviser. [st2]2 [-] distinguer, discerner. [st2]3 [-] mettre à part, mettre en réserve, trier. [st2]4 [-] mettre de côté, éliminer, rejeter.    - inf. arch. secernier, Lucr. 3, 263.    - secernere avec acc., ou avec ab aliquā re; qqf. ex aliquā re; poét. avec abl.    - secernere se a bonis, Cic. Cat. 1: se séparer des gens de bien.    - sucus a reliquo cibo secretus, Cic. Nat. 2, 137: le suc séparé du reste de l'aliment.    - secreti ab aliis ad tribunos adducuntur, Liv. 6, 25: mis à part, ils furent conduits auprès des tribuns.    - Juppiter illa piae secrevit litora genti, Hor. Epod. 16, 63: Jupiter a réservé ces rivages pour un peuple pieux.    - nucleos secernere, Cato: ôter les noyaux.    - blandum amicum a vero secernere, Cic. Lael.: discerner l'ami flatteur de l'ami véritable.    - justo secernere iniquum, Hor.: distinguer le juste de l'injuste.    - nihil praedae in publicum secernere, Liv. 7: ne rien ôter du butin au profit du Trésor public.    - secernere minus idoneos senatores, Suet.: éliminer les sénateurs les poins aptes.
    * * *
        Secerno, secernis, secreui, secretum, pen. prod. secernere. Cic. Separer, Mettre à part, Trier.

    Dictionarium latinogallicum > secerno

  • 15 succus

    succus (sucus), i, m. [st2]1 [-] suc, liquide nourricier. [st2]2 [-] sève, liqueur. [st2]3 [-] remède, breuvage, potion, décoction, jus. [st2]4 [-] saveur, goût (d'un aliment). [st2]5 [-] vigueur.    - succum terrae bibere, Plin.: pomper les sucs de la terre.    - ex terrâ sucum trahunt, Cic. N. D. 2, 47, 120: pomper les sucs de la terre.    - cochleae suo sibi suco vivunt, Plaut. Capt. 1, 1: les limaçons se nourrissent de leur propre substance.    - succus fumi, Pall.: le purin.    - succi uvae, Tib.: jus de raisin.    - succus mortiferi (succus veneni): poison mortel.    - piscis succo ingratus, Ov.: poisson d'un goût désagréable.    - succus et sanguis civitatis, Cic.: la vie, tout le sang de l'Etat.    - succus Periclis, Cic.: la vigueur (oratoire) de Périclès.
    * * *
    succus (sucus), i, m. [st2]1 [-] suc, liquide nourricier. [st2]2 [-] sève, liqueur. [st2]3 [-] remède, breuvage, potion, décoction, jus. [st2]4 [-] saveur, goût (d'un aliment). [st2]5 [-] vigueur.    - succum terrae bibere, Plin.: pomper les sucs de la terre.    - ex terrâ sucum trahunt, Cic. N. D. 2, 47, 120: pomper les sucs de la terre.    - cochleae suo sibi suco vivunt, Plaut. Capt. 1, 1: les limaçons se nourrissent de leur propre substance.    - succus fumi, Pall.: le purin.    - succi uvae, Tib.: jus de raisin.    - succus mortiferi (succus veneni): poison mortel.    - piscis succo ingratus, Ov.: poisson d'un goût désagréable.    - succus et sanguis civitatis, Cic.: la vie, tout le sang de l'Etat.    - succus Periclis, Cic.: la vigueur (oratoire) de Périclès.
    * * *
        Succus, succi, m. g. Terent. Suc, Moelle, Seve.
    \
        Succus lactis. Plin. Laict clerc.
    \
        Succus rosaceus. Plin. Syrop rosat. Bud.
    \
        Succus ciuitatis, Per translationem. Cic. La vigueur et virilité du bon regime et gouvernement de la ville.

    Dictionarium latinogallicum > succus

  • 16 defluo

    dē-fluo, flūxī, ere = καταῤῥέω, abfließen, I) im allg., herabfließen, abfließen, A) eig.: a) v. Wasser u. v. Gewässern u. v. andern Flüssigkeiten: α) v. Wasser u. v. Gewässern: aqua defluens, Cels.: montani defluentes rivi, Amm.: plenior unda defluit, Albinov. consol. Liv.: Borysthenes liquidissimus defluit, Mela: Hypanis diu qualis natus est defluit, Mela: defluit incerto lapidosus murmure rivus, Ov.: a celeritate, quā defluit, Tigri nomen est inditum, Curt. – m. per u. Akk., umor in puteis per venam auri defluens, Plin.: per arbores non defluunt imbres, Plin.: per Iberas et Hyrcanos diu et multum distantibus alveis defluunt (v. zwei Flüssen), Mela. – m. Abl. (von wo herab?) od. m. ex u. Abl., defluit saxis umor, Hor.: flumen Clurda Tauro monte defluens, Sall. fr.: defluens ex eo (fonte) rivus, Lact.: Tanais amnis ex Ripaeis montibus defluens, Plin. – m. praeter u. Akk., amnis praeter coloniam defluens, Plin. – m. Adv. (wohin?) od. m. in u. Akk., Anaxum, quo (wo) Varamus (der Fluß V.) defluit, Plin.: Rhenus, ubi Oceano appropinquavit, in plures defluit partes, fließt nach mehreren Seiten hin = teilt sich in mehrere Arme, Caes.: amnes clari in Oceanum defluunt, Plin.: Tanais in mediam fere Maeotida defluit, Mela: aqua pluvia in locum humiliorem e superioribus defluens, Plin. – u. im Bilde, hoc totum (orationis genus) e sophistarum fontibus defluxit in
    ————
    forum, Cic. or. 96. – β) v. andern Flüssigkeiten: sanguen eis (vulneribus) defluxerat, Cato: defluent pituita, Plin.: lac, quod in ungue haeret nec defluit, Plin.: mustum sponte defluens, Plin. – m. per u. Akk., per os continens pituita defluit, Cels.: argentum vivum per pelles sudoris vice defluens, Plin. – m. Adv. od. durch Abl. von wo? von wo herab? od. m. ab od. ex u. Abl., mella frondibus defluunt, Mela: sudor a capite et a fronte defluens, Cic.: sanguis, qui defluit a renibus, Plin.: arbores, ex quibus mel defluit, Plin.: sucus ex ipsa (filice) defluens, Plin.: nec tantum Niobae bis sex ad busta superbae sollicito lacrimae defluit a Sipylo, Prop. – m. in od. ad od. extra u. Akk., si quando in scrotum sanguis defluxit, Cels.: quod primum defluxerit in rotundum labrum, Col.: aes ipsum in catinos defluit, scoria extra fornaces, Plin.: potus defluit ad pulmonem, Gell. – b) v. trockenen Ggstdn. auf dem Wasser, herab- od. hinabschwimmen, m. Abl., wo herab? m. ab u. Abl., m. ad u. Akk. od. m. Acc. loc., α) v. sächl. Subjj.: dolia medio amni defluxerunt, Liv.: nuces fusae (die hineingeschütteten) ab Romanis castris medio amni ad Casilinum defluxerunt, Liv.: so nuces sparsae aquā ferente ad oppidum defluxerunt, Frontin. – β) v. leb. Wesen, teils v. Tieren, secundo amni, Verg. georg. 3, 447 (von einem Widder): fluvio secundo, Verg. Aen. 7, 495 (v. einem Hirsche). – teils von Menschen =
    ————
    herab- od. hinabsegeln, secundo amni, Liv.: cum paucis navigiis secundo amni, Liv.: Ostiam Tiberi, Suet.: ad insulam, Curt.
    B) übtr., herabfließen = allmählich, sanft herab kommen, -herabfallen, -herabgleiten, -herabsinken, m. Adv. (von wo? von wo herab?) od. m. ab od. ex u. Abl., m. in od. ad. u. Akk., a) im konkr. Sinne: iam ipsae defluebant coronae, Cic.: gleba cum regis capiti incĭdisset resoluta defluxit, Curt.: flores arescunt et defluunt, Hyg.: simul defluit fructus, Plin.: ne quid excĭdat aut ne quid in terram defluat, Cic.: ad terram tacito defluxit fistula lapsu, Claud. – tanta flamma ex Aetna monte defluxit, ut etc., Liv. fr. – So insbes.: α) v. der Kleidung, v. Haar, im guten Sinne = herabwallen, pedes vestis defluxit ad imos, Verg. Aen. 1, 104: ut sinus ex composito defluens modum lateris (die Taille) ambiret, Macr. sat. 3, 13, 4: defluentem leniter flectens comam, Prud. perist. 10, 273. – im üblen Sinne = schlapp herabhängen, rusticius tonso toga defluit et male laxus (zu schl. = schlotterig) in pede calceus haeret, Hor. sat. 1, 3, 31 sq. – β) v. Reiter, selten im guten Sinne = sich vom Pferde herabschwingen, portisque ab equo regina sub ipsis desiluit, quam tota cohors imitata relictis ad terram defluxit equis, Verg. Aen. 11, 499 sqq. – gew. im üblen Sinne = vom Pferde herabgleiten, herabsinken (v.
    ————
    Verwundeten), ille gravi subito devinctus vulnere habenas misit equi lapsusque in humum defluxit, Furius poët. bei Macr.: moribundus Romanus labentibus super corpus armis ad terram defluxit, Liv.: frenisque manu moriente remissis in latus a dextro paulatim defluit armo, Ov.: haec agentem anima defecit corpusque ex equo defluxit in terram, Curt. – b) im abstr. Sinne: α) übh., herabfließen = herabkommen, quodsi inest in hominum genere mens, fides, virtus, concordia, unde haec in terras nisi ab superis defluere potuerunt? Cic. de nat. deor. 2, 79: philosophorum ingenia Socratico ore defluentia, vom Munde des Sokrates ausgehend (= aus dem Munde des S. ihre Weisheit schöpfend), Vell. 1, 16, 4 H. (Kritz defluentium): ipsum illud primum, a quo defluit (hergekommen ist) secundum, Arnob. 7, 22. – So nun: αα) in absteigender Linie von jmd. herkommen = abstammen, is Gnaeum et Gaium procreavit; a quibus duplex Octaviorum familia defluxit, Suet. Aug. 2, 2. – ββ) ( wie καταῤῥεῑν εἴς τινα) defluere ad alqm od. alci, jmdm. zufließen, zufallen = zuteil werden, necesse est, si quid redundarit de vestro quaestu, ad illum potissimum, per quem agebatis, defluxisse, Cic. Verr. 3, 155: multaque merces, unde potest (von welcher Seite es sein kann = in jeder Beziehung), tibi defluat aequo ab Iove Neptunoque, Hor. carm. 1, 28, 27 sqq. – β) sich entfernend abfließen = allmählich ab-
    ————
    gehen (abweichen), allmählich zu etw. übergehen = in etw. verfallen, adulescentes tantum ab eo (Seneca) defluebant (wichen, arteten ab), quantum ille ab antiquis descenderat (gesunken war), Quint. 10, 1, 126. – a necessariis artificiis ad elegantiora defluximus, Cic.: u. im üblen Sinne, nos in omnia deliciarum vitia dicendi quāque ratione defluximus, Quint. – So bes. v. der Rede, v. etw. Höherem zu etw. Geringerem herabkommen, geraten, sed nescio quo pacto ab amicitiis perfectorum hominum ad leves amicitias defluxit oratio, Cic. de amic. 100.
    II) prägn., abfließen = wegfließen, ablaufen, sich verlaufen, A) eig., von Gewässern: rusticus exspectat dum defluat amnis; at ille labitur et labetur in omne volubilis aevum, Hor. ep. 1, 2, 42 sq.: cum hiberni defluxere torrentes, Sen. nat. qu. 3, 3.
    B) übtr., sich verlieren, vergehen, verlaufen, schwinden, verschwinden, absol., od. m. Adv. (von wo?), m. ex u. Abl. u. m. bl. Abl., a) im konkr. Sinne: celerrime is odor evanescit atque defluit, Plin.: eorum pinguedo sic defluxit, Cael. Aur.: nullus defluat inde color, Tibull.: ignavus defluxit corpore somnus, Tibull.: antequam tenerae sucus defluat praedae (Dat.), Hor. – Insbes., α) v. Haaren, ausfallen, ausgehen, extemplo tristi medicamine tactae defluxere comae, Ov.: vel affluit capillago vel defluit, Tert.: defluit expulsus morbo latitante capillus, Samm.: capillum de-
    ————
    fluere prohibet (v. einer Pflanze), Plin.: alci pili maturius defluunt, Plin. – β) v. Blättern u. Blüten, abfallen, folia arescunt et defluunt, Hyg.: folium eius non defluet u. non defluet folium ex eo, Vulg.: flores nominati, quod cito defluant de arboribus, quasi fluores, Isid. – γ) von Kleidern, abfallen, mirum fuit neque defluxisse eas (Servi Tulli praetextas) neque etc., daß sie weder (stückweise) abgefallen sind, noch usw., Plin. 8, 197: semel obsoleti coloris tunica collo inserta non ante deponitur aut mutatur, quam diuturnā carie in pannulos defluxerit defrustata, Amm. 31, 2, 5. – δ) v. leb. Wesen, sich verlaufen, ex queis (= quibus) magna pars defluxere, pauci restitere, Ps. Sall. de rep. 1, 2, 6: ex novem tribunis, quos tunc habueram, unus me absente defluxit, hat sich verzogen od. verloren (ist mir untreu geworden), Cic. Sest. 69. – b) im abstr. Sinne, α) aus dem Gedächtnisse entschwinden, altius iniuriae quam merita descendunt et illa (näml. merita) cito defluunt, has (näml. iniurias) tenax memoria custodit, Sen. de ben. 1, 1, 8: id tibi ne vacuo defluat ex animo, Prop. 1, 20, 2. – β) der Zeit nach verlaufen, ablaufen, entschwinden, ubi salutatio defluxit, litteris me involvo, Cic. ep. 9, 20, 3: sic horridus ille defluxit numerus Saturnius, Hor. ep. 2, 1, 158.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > defluo

  • 17 de

    1.
    , adv.: of place, down, only in the phrase susque deque, q. v.
    2.
    , prep. [perh. for ded; cf. Oscan dat, old abl. of pronom. stem da; cf. also Lith. praep. da, as far as; and the suffixes, old case-forms, -dam, -dem, -dum, -do, with the locative -de; v. Ribbeck, Beitr. z. L. v. d. Lat. Part. p. 4 sq.] (with abl., denotes the going out, departure, removal, or separating of an object from any fixed point. Accordingly, it occupies a middle place between ab, away from, which denotes a mere external departure, and ex, out of, which signifies from the interior of a thing. Hence verbs compounded with de are constr. not only with de, but quite as freq. with ab and ex; and, on the other hand, those compounded with ab and ex often have the terminus a quo indicated by de), from, away from, down from, out of, etc.
    A.
    In space, lit. and trop. with verbs of motion: animam de corpore mitto, Enn. ap. Non. p. 150, 6 (Ann. v. 216 Vahl.):

    aliquo quom jam sucus de corpore cessit,

    Lucr. 3, 224:

    (quod Ariovistus) de altera parte agri Sequanos decedere juberet,

    to depart, withdraw from, Caes. B. G. 1, 31, 10; cf.:

    civitati persuasit, ut de finibus suis cum omnibus copiis exirent,

    id. ib. 1, 2:

    decedere de provincia,

    Cic. Verr. 2, 2, 20, § 49 ( = ex provincia, id. ib. 2, 2, 65, §

    147): de vita decedere,

    Cic. Rab. Perd. 11:

    exire de vita,

    id. Lael. 4, 15 (cf.:

    excedere e vita,

    id. ib. 3, 12):

    de triclinio, de cubiculo exire,

    id. de Or. 2, 65 fin.:

    hamum de cubiculo ut e navicula jacere,

    Plin. Ep. 9, 7, 4:

    de castris procedere,

    Sall. C. 61, 8 et saep.:

    brassica de capite et de oculis omnia (mala) deducet,

    Cato R. R. 157, 6:

    de digito anulum detraho,

    Ter. Heaut. 4, 1, 38; cf.:

    de matris complexu aliquem avellere atque abstrahere,

    Cic. Font. 17:

    nomen suum de tabula sustulit,

    id. Sest. 33, 72:

    ferrum de manibus extorsimus,

    id. Cat. 2, 1, 2:

    juris utilitas vel a peritis vel de libris depromi potest,

    id. de Or. 1, 59, 252 et saep.:

    ... decido de lecto praeceps,

    Plaut. Casin. 5, 2, 50:

    de muro se deicere,

    Caes. B. C. 1, 18, 3:

    de sella exsilire,

    Cic. Verr. 2, 2, 30 fin.:

    nec ex equo vel de muro, etc., hostem destinare,

    Tert. adv. Jud. 9, p. 192:

    de caelo aliquid demittere,

    Lucr. 2, 1155; cf. Cato R. R. 14, 3 et saep.—
    b.
    In gen., to indicate the person or place from which any thing is taken, etc., with verbs of taking away, depriving, demanding, requesting, inquiring, buying; as capere, sumere, emere, quaerere, discere, trahere, etc., and their compounds; cf.:

    emere de aliquo,

    Cato R. R. 1, 4:

    aliquid mercari de aliquo,

    Cic. Fl. 20 et saep.:

    de aliquo quaerere, quid, etc.,

    Cic. Att. 1, 14, 2:

    saepe hoc audivi de patre,

    id. de Or. 3, 33, 133; cf.:

    de mausoleo exaudita vox est,

    Suet. Ner. 46:

    ut sibi liceret discere id de me,

    Ter. Eun. 2, 2, 31;

    so with petere, of place (class.): de vicino terra petita solo,

    Ov. F. 4, 822;

    so of persons (late Lat.): peto de te,

    Dig. 36, 1, 57, § 2; Apul. M. 6, p. 179, 40.
    2.
    To point out the place from which any thing is brought; and hence, trop., to indicate its origin, derivation, etc.: of, from: de circo astrologi, Enn. ap. Cic. Div. 1, 58; so,

    caupo de via Latina,

    Cic. Clu. 59, 163:

    nescio qui de circo maximo,

    id. Mil. 24, 65:

    declamator aliqui de ludo aut rabula de foro,

    id. Or. 15, 47:

    homo de schola atque a magistro... eruditus,

    id. de Or. 2, 7, 28:

    nautae de navi Alexandrina,

    Suet. Aug. 98:

    aliquis de ponte,

    i. e. a beggar, Juv. 14, 134:

    Libyca de rupe leones,

    Ov. F. 2, 209:

    nostro de rure corona,

    Tib. 1, 1, 15:

    Vaticano fragiles de monte patellas,

    Juv. 6, 344 al.:

    de summo loco Summoque genere eques,

    Plaut. Capt. prol. 30; cf. id. Aul. prol. 28; id. Poen. 3, 1, 13:

    genetrix Priami de gente vetusta,

    Verg. A. 9, 284; cf. id. ib. 10, 350; Stat. S. 5, 3, 126:

    de Numitore sati,

    Ov. F. 5, 41:

    de libris,

    Cic. de Or. 1, 59, 252:

    de Philocteta, id,

    ib. 3, 35, 141 (cf.:

    e Philocteta versus,

    Quint. 3, 1, 14).
    3.
    Transf., to indicate the quarter from which motion proceeds (cf. ab), from, and because motion is so often and naturally downwards, down from:

    haec agebantur in conventu, palam, de sella ac de loco superiore,

    Cic. Verr. 2, 4, 40; cf. ib. 2, 2, 38:

    quem ad se vocari et de tribunali citari jussit,

    id. ib. 2, 5, 7:

    qui nihil ex occulto, nihil de insidiis, agendum putant,

    Cic. Off. 1, 30, 109; cf.

    de tergo plagas dare,

    from behind, Plaut. Asin. 2, 2, 10; Just. 20, 5, 5:

    de paupere mensa dona,

    Tib. 1, 1, 37 et saep.—In jurid. Latin: de plano discutere, interloqui, cognoscere, etc., i. e. on level ground, not on the tribunal (cf. chamothen, opp. pro bêmatos, Dig. 27, 1, 13, § 10), Dig. 1, 4, 1; 1, 16, 9; 14. 3, 11 et saep.; so, de plano, off-hand, without formal consideration, Lucr. 1, 411;

    v. planus.—And with pendeo, etc. (the motion in the eye transferred to the object): deque viri collo dulce pependit onus,

    Ov. F. 2, 760:

    lucerna de camera pendebat,

    Petr. 30, 3; cf.:

    et nova de gravido palmite gemma tumet,

    Ov. F. 1, 152:

    de qua pariens arbore nixa dea est,

    leaning downwards against the tree, id. H. 21, 100.
    B.
    In time.
    1.
    Immediately following a given moment of time, after, directly after (very rare):

    de concursu,

    Lucr. 1, 384 (cf. Munro, ad loc.):

    velim scire hodiene statim de auctione aut quo die venias,

    Cic. Att. 12, 3:

    non bonus somnus est de prandio,

    Plaut. Most. 3, 2, 8:

    de eorum verbis prosilui, etc.,

    id. Trin. 1, 2, 178.—Hence, diem de die, from day to day, day after day, Liv. 5, 48:

    cum is diem de die differret, dum, etc.,

    id. 25, 25; cf.:

    diem de die proferendo,

    Just. 2, 15, 6: de die in diem, from day to day, daily (eccl. Lat.), Vulg. Psa. 60, 8; 2 Pet. 2, 8; Cypr. Ep. 3, 11.
    2.
    De nocte, de vigilia, etc., to designate an act which begins or takes its origin from the night-time, Engl. during or in the course of the night, at night, by night, etc.: De. Rus cras cum filio Cum primo lucu ibo hinc. Mi. Imo de nocte censeo, to-night rather, Ter. Ad. 5, 3, 55: in comitium Milo de nocte venit, in the night (cf. shortly before, Milo media nocte in campum venit), Cic. Att. 4, 3, 4; cf. id. Mur. 33, 69:

    vigilas tu de nocte,

    id. ib. 9, 22; cf.:

    de nocte evigilabat,

    Suet. Vesp. 21:

    ut jugulent homines, surgunt de nocte latrones,

    at night, Hor. Ep. 1, 2, 32;

    and Hannibal surgere de nocte solitus, Frontin Strat. 4, 3, 7 et saep.: ut de nocte multa impigreque exsurrexi,

    late in the night, Plaut. Rud. 4, 2, 10; so,

    multa de nocte,

    Cic. Sest. 35, 75; id. Att. 7, 4 fin. (for which multa nocte, id. Q. Fr. 2, 9); cf.

    also: si de multa nocte (al. de nocte) vigilassent,

    id. Att. 2, 15, 2:

    Caesar mittit complures equitum turmas eo de media nocte,

    Caes. B. G. 7, 45; 7, 88; so,

    media de nocte,

    at midnight, Suet. Calig. 26; Hor. Ep. 1, 18, 91:

    Caesar de tertia vigilia e castris profectus,

    in the third night-watch, Caes. B. G. 1, 12:

    de tertia vigilia,

    id. ib. 1, 21; Liv. 9, 44 Drak.; 40, 4 al.; cf.:

    de quarta vigilia,

    Caes. B. G. 1, 21, 3 al.; v. vigilia. —As in this manner de nocte became adverbially = nocte, so de die was sometimes used for die or per diem:

    de die potare,

    by day, in the daytime, Plaut. Asin. 4, 2, 16:

    epulari de die,

    Liv. 23, 8; Ter. Ad. 5, 9, 8; Catull. 47, 6; Suet. Calig. 37; id. Domit. 21; cf.:

    bibulus media de luce Falerni,

    Hor. Ep. 1, 14, 34;

    and in a lusus verbb. with in diem,

    Cic. Phil. 2, 34 fin. —Less freq., de mense:

    navigare de mense Decembri,

    in December, Cic. Q. Fr. 2, 1 fin. —And once de tempore for tempore: ipse de tempore coenavit, Auct. B. Hisp. 33, 5.
    C.
    In other relations, implying separation, departure from, etc.
    1.
    To designate the whole, from which a part is taken, or of which a part is separately regarded, etc., from among, out of, from:

    hominem certum misi de comitibus meis,

    Cic. Att. 8, 1, 2:

    gladio percussus ab uno de illis,

    id. Mil. 24, 65:

    si quis de nostris hominibus,

    id. Flacc. 4:

    quemvis de iis qui essent idonei,

    id. Div. in Caecil. 4 fin.:

    de tribus et decem fundis tres nobilissimi fundi,

    id. Rosc. Am. 35, 99 et saep.:

    accusator de plebe,

    id. Brut. 34, 131:

    pulsare minimum de plebe Quiritem,

    Ov. Am. 1, 7, 29; cf. Liv. 7, 17:

    malus poëta de populo,

    Cic. Arch. 10, 25 et saep.:

    partem solido demere de die,

    Hor. Od. 1, 1, 20:

    quantum de vita perdiderit,

    Petr. 26:

    praeteriine tuas de tot caelestibus aras,

    Ov. Her. 21, 179; Juv. 1, 138. —
    b.
    Sometimes de with abl. takes the place of the gen. partit. or gen. obj. In the best writers this occurs mainly
    (α).
    to avoid ambiguity where genitives would be multiplied:

    ne expers partis esset de nostris bonis,

    Ter. Heaut. 4, 1, 39:

    ut aliquem partem de istius impudentia reticere possim,

    Cic. Verr. 2, 1, 12, § 32;
    (β).
    for greater precision:

    si quae sunt de eodem genere,

    id. Tusc. 4, 7, 16:

    persona de mimo,

    id. Phil. 2, 27, 65;
    (γ).
    in the poets, metri gratiā:

    aliquid de more vetusto,

    Ov. F. 6, 309; Grat. Cyneg. 17:

    laudes de Caesare,

    Ov. Pont. 4, 13, 23:

    cetera de genere hoc,

    Hor. Sat. 1, 1, 13; Lucr. 4, 746. This circumlocution was freq. [p. 514] in comic writers and in vulgar lang., and became more common in the declining periods of the lang., so that in the Romance tongues de, di, etc., with a case represent the earlier genitive (so, conscius, conscientia, meminisse, mentionem facere, recordari, etc., de aliqua re for alicujus rei, v. h. vv.).
    2.
    To indicate the property from which the costs of any thing are taken:

    obsonat, potat, olet unguenta de meo,

    Ter. Ad. 1, 2, 37; so,

    de tuo,

    Plaut. Bac. 1, 1, 65:

    de suo,

    Cic. Att. 16, 16, A, 5; Suet. Caes. 19:

    de nostro,

    Plaut. Truc. 1, 2, 11:

    de vestro,

    Liv. 6, 15, 10; cf.:

    de vestris,

    Ov. F. 3, 828:

    de alieno,

    Liv. 3, 1, 3; Just. 36, 3 fin.:

    de publico,

    Cic. Verr. 2, 3, 44; Liv. 1, 20; 2, 16; 4, 60. For de tuo, once de te:

    de te largitor puer,

    Ter. Ad. 5, 8, 17.—Also in a trop. sense:

    ad tua praecepta de meo nihil his novum apposivi,

    Plaut. Mil. 3, 3, 31; cf. id. Men. 1. 2, 40; Cic. Fam. 4, 3; Plin. Ep. 4, 13, 8.— Poet., to denote that out of which, or by which, one pays a penalty or suffers punishment:

    has vestro de sanguine poenas datis,

    Luc. 4, 805; cf.:

    cum de visceribus tuis satisfacturus sis quibus debes,

    Cic. Q. Frat. 1, 3, 7.
    3.
    To designate the material of which any thing is made, of, out of, from:

    niveo factum de marmore signum,

    Ov. M. 14, 313; cf. Verg. G. 3, 13:

    verno de flore corona,

    Tib. 2, 1, 59:

    sucus de quinquefolio,

    Plin. 26, 4, 11:

    cinis de fico,

    Pall. 1, 35, 3 et saep.:

    de templo carcerem fleri,

    Cic. Phil. 5, 7; cf. Flor. 2, 6, 32:

    captivum de rege facturi,

    Just. 7, 2, 11; cf.:

    inque deum de bove versus erat,

    Ov. F. 5, 616 et saep.:

    fles de rhetore consul,

    Juv. 7, 197.—Cf. trop. by means of:

    de eodem oleo et opera exaravi nescio quid ad te,

    Cic. Att. 13, 38.—Prov.:

    de nihilo nihilum,

    Pers. 3, 84; cf. Lucr. 1, 157 sq.
    4.
    In mental operations, to indicate the subject-matter or theme on which any mental act (thinking, considering, advising, determining, etc.; discoursing, informing, exhorting, deciding, disputing, doubting, etc.) is founded; of, about, concerning, Gr. peri:

    cogitare de aliqua re, etc. (the most common signification): multa narrare de Laelio,

    Cic. Lael. 1, 1:

    dubitare de re,

    id. Fam. 3, 10, 15:

    de suo adventu docere,

    Suet. Caes. 9:

    de moribus admonere,

    Sall. Cat. 5, 9 et saep.—With this, too, is connected its use,
    5.
    To indicate the producing cause or reason, for, on account of, because of:

    nam id nisi gravi de causa non fecisset,

    Cic. Att. 7, 7, 3; cf. id. de Or. 1, 41, 186; Cael ap. Cic. Fam. 8, 15; Cic. Att. 11, 3:

    de quo nomine ad arbitrum adiisti, de eo ad judicium venisti,

    id. Rosc. Com. 4, 12:

    flebat uterque non de suo supplicio, sed pater de filii morte, de patris filius,

    id. Verr. 2, 1, 30, § 76:

    de labore pectus tundit,

    with pain, Plaut. Casin. 2, 6, 63:

    incessit passu de vulnere tardo,

    Ov. M. 10, 49:

    humus fervet de corpore,

    id. ib. 7, 560:

    facilius de odio creditur,

    Tac. H. 1, 34:

    quod erat de me feliciter Ilia mater,

    through me, Ov. F. 3, 233 et saep.
    6.
    To indicate the thing with reference to which any thing is done, with respect to, concerning:

    de istac re in oculum utrumvis conquiescito,

    Plaut. Ps. 1, 1, 121: nil peccat de savio, Caec. ap. Gell. 2, 23, 11 (v. 161 Ribbeck):

    credere de numero militum,

    Cic. Att. 9, 1, 2:

    de numero dierum fidem servare,

    Caes. B. G. 6, 36; Sall. C. 50, 3:

    de ceteris senatui curae fore,

    id. Jug. 26, 1:

    concessum ab nobilitate de consule plebeio,

    Liv. 6, 42:

    solem de virgine rapta consule,

    Ov. F. 4, 581 et saep.—Ellipt.:

    de argento somnium,

    as for the money, Ter. Ad. 2, 1, 50 (for which id. Heaut. 4, 2, 4: quod de argento sperem, nihil est): Varr. R. R. 1, 59, 1:

    de Dionysio sum admiratus,

    Cic. Att. 9, 12; id. Off. 1, 15, 47:

    de me autem suscipe paullisper meas partes,

    id. Fam. 3, 12, 2; Ter. Hec. 2, 1, 36 et saep.:

    de Samnitibus triumphare,

    concerning, over, Cic. Sen. 16, 55; cf. Hor. 4, 2, 88:

    de Atheniensibus victoria,

    Curt. 8, 1, 33.
    7.
    To indicate the thing in conformity with which any thing is done, according to, after:

    secundum: DE SENATVOS SENTENTIAD, S. C. de Bac.: fecisse dicas de mea sententia,

    Plaut. Bac. 4, 9, 115; cf.:

    de suorum propinquorum sententia atque auctoritate fecisse dicatur,

    Cic. Cael. 29: de consilii sententia Mamertinis se frumentum non imperare pronunciat, id. Verr. 2, 5, 21 al.:

    de ejus consilio velle sese facere,

    Ter. Ph. 3, 1, 17:

    vix de mea voluntate concessum est,

    Cic. Att. 4, 2, 4:

    de exemplo meo ipse aedificato,

    Plaut. Most. 3, 2, 86:

    de more vetusto,

    Verg. A. 11, 142; Ov. M. 7, 606:

    de nomine,

    id. ib. 1, 447:

    patrioque vocat de nomine mensem,

    id. F. 3, 77.
    8.
    With adjectives to form adverbial expressions.
    a.
    De integro, anew ( = ab integro, ex integro; cf.: iterum, rursus, denuo), indidemque eadem aeque oriuntur de integro, atque eodem occidunt, Pac. ap. Varr. L. L. 5, § 17 Müll. (v. 92 Ribb.):

    ratio de integro ineunda est mihi,

    Ter. Heaut. 4, 2, 7; Cic. Verr. 2, 2, 56; id. Att. 13, 27; id. Fam. 12, 30, 2 et saep. (The combination de novo appears only in the contracted form denuo, v. h. v.).—
    b.
    De improviso, unexpectedly:

    ubi de improviso interventum est mulieri,

    Ter. Heaut. 2, 3, 40; id. And. 2, 2, 23; id. Ad. 3, 3, 53; Caes. B. G. 2, 3; 5, 22; 5, 39 et saep.; Cic. Rosc. Am. 52, 151 et saep.—
    c.
    De transverso, unexpectedly:

    ecce autem de transverso L. Caesar ut veniam ad se rogat,

    Cic. Att. 15, 4 fin.; Auct. Her. 4, 10, 14.
    De is often put between an adj.
    or pron. and its substantive; cf.

    above multa de nocte, media de nocte, gravi de causa, etc.: qua de re,

    Ter. Andr. 1, 2, 13; esp. in the judic. formula: qua de re agitur; cf. Varr. R. R. 2, 2, 6; Cic. Brut. 79 fin. Also freq. after a simple relative:

    quo de,

    Cic. Inv. 1, 28, 41; 54, 104; 2, 11, 37:

    qua de,

    id. ib. 2, 23, 70 et saep.
    II.
    In composition the e becomes short before a vowel, as in dĕhisco, dĕhinc, dĕorsum, and coincides with it in the poets by synaeresis; cf.: dehinc, deinde, deinceps, deorsum; sometimes contraction takes place, as in debeo, debilis, dego, demo, from dehabeo, de-habilis, de-ago, de-emo.—
    2.
    Signif.
    a.
    Separation, departure, removal, taking away; off, away, down, out: decedo, demigro, demeto, depromo, descendo, devolvo, derivo, deflecto, etc.; and trop. dedico, denuntio; and in a downward direction, decido, decumbo, deprimo, demergo, delabor, defluo, demitto, desido, desideo, declivis, deculco, degredior, deicio, etc.—
    b.
    Cessation, removal of the fundamental idea ( = un-, de-, dis-): dearmo, deartuo, decresco, dedisco, dedecoro, dedignor, dedoceo, denascor, denormo, desum, etc.; and hence direct negation, as in dedecet, deformis, demens, etc.—
    c.
    With reference to the terminus of the action: defero, defigo, demitto, etc.; hence also trop., with reference to the extent of the action, to the uttermost, to exhaustion, through. out: debacchor, debello, dedolo, delino, delibuo, etc.: defatigo, delaboro, delasso, etc.; hence freq. a mere strengthening of the fundamental idea, = valde, thoroughly, much: demiror, demitigo, etc.—
    d.
    Giving a bad sense to the verb: decipio, delinquo, deludo, derideo, detestor.—
    e.
    Rarely, contraction from a broad into a narrow space, together: deligo, devincio. See also Hand Turs. II. p. 183-229.

    Lewis & Short latin dictionary > de

  • 18 infundo

    in-fundo, fūdi, fūsum, 3, v. a., to pour in, upon, or into (syn. invergere).
    I.
    Lit.:

    aliquid in aliquod vas,

    Cic. Tusc. 1, 25, 61:

    vinum reticulo aut cribro,

    Sen. Ben. 7, 19:

    aliquid in nares,

    Plin. 20, 17, 69, § 180:

    sine riguis mare in salinas infundentibus,

    id. 31, 7, 39, § 81: rex Mithridates Aquilio duci capto aurum in os infudit, id. 33, 3, 14, § 48:

    animas formatae terrae,

    Ov. M. 1, 364; Plin. 3, 1, 1, § 5: sibi resinam et nardum, to anoint one ' s self with, Auct. B. H. 33; Plin. 10, 46, 63, § 129.—
    B.
    Transf.
    1.
    Infundere alicui aliquid, to pour out for, to administer to, present to, lay before:

    alicui venenum,

    Cic. Phil. 11, 6, 13:

    alicui poculum,

    Hor. Epod. 5, 77:

    jumentis hordea,

    Juv. 8, 154:

    (Neroni) totam tremuli frontem pulli,

    id. 6, 616.—Esp., as a medicine, to administer to a person, for a disease:

    (aloë) dysenteriae infunditur,

    Plin. 27, 4, 5, § 20:

    tenesmo et dysentericis,

    id. 20, 21, 84, § 227.—With abl.:

    clystere,

    Plin. 24, 9, 40, § 66.—
    2.
    To wet, moisten:

    olivam aceto non acerrimo,

    Col. 12, 47:

    si uvam nimius imber infuderit,

    Pall. 11, 9.—
    3.
    To pour out, cast, hurl anywhere:

    nimbum desuper alicui,

    Verg. A. 4, 122:

    gemmas margaritasque mare littoribus infundit,

    Curt. 8, 9:

    vim sagittarum ratibus,

    id. 9, 7:

    agmen urbi,

    Flor. 3, 21, 6:

    agmina infusa Graecis,

    Curt. 5, 7, 1; cf. 7, 9, 8.—
    4.
    To mix itself, mingle with any thing:

    cum homines humiliores in alienum ejusdem nominis infunderentur genus,

    Cic. Brut. 16, 62; id. Fam. 9, 15, 2.—
    II.
    Trop., to pour into, spread over, communicate, impart:

    orationem in aures tuas,

    Cic. de Or. 2, 87, 355:

    aliquid ejusmodi auribus ejus,

    Amm. 14, 9, 2:

    imperatoris auribus,

    id. 15, 3, 5:

    magorum sensibus,

    id. 23, 6, 33:

    per aures cantum,

    Sil. 11, 433:

    vitia in civitatem,

    Cic. Leg. 3, 14, 32:

    nihil ex illius animo quod semel esset infusum, umquam effluere potuisse,

    id. de Or. 2, 47, 300:

    rebus lumen,

    Sen. Hipp. 154:

    civitati detrimenta (acc. to others, infligere),

    Just. 3, 5.— Hence, in-fūsus, a, um, P. a., poured over or into.
    A.
    Lit.:

    sucus infusus auribus,

    Plin. 20, 8, 27, § 69:

    cinis in aurem,

    id. 30, 3, 8, § 24:

    sucus per nares,

    id. 25, 13, 92, § 144:

    vino,

    drunk with wine, Macr. S. 7, 5:

    infusam vomitu egerere aquam,

    swallowed, Curt. 7, 5, 8.—
    B.
    Transf., of things not fluid:

    nudos umeris infusa capillos,

    falling down on, Ov. M. 7, 183:

    canitiem infuso pulvere foedans,

    Cat. 64, 224:

    si qua concurrerat, obruebatur (navis) infuso igni,

    Liv. 37, 30, 5:

    sole infuso (terris),

    at daybreak, Verg. A. 9, 461:

    conjugis gremio,

    resting on her bosom, id. ib. 8, 406:

    collo infusa amantis,

    Ov. H. 2, 93:

    populus circo,

    Verg. A. 5, 552:

    totamque infusa per artus Mens agitat molem,

    id. ib. 6, 726:

    infusa tranquilla per aethera pace,

    Sil. 7, 258:

    cera in eam formam gypsi infusa,

    Plin. 35, 12, 4, § 153:

    imago senis cadaveri infusa,

    Quint. 6, 1, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > infundo

  • 19 ὀπός

    Grammatical information: m.
    Meaning: `plant juice', esp. `the juice of a figtree, used to curdle milk, fig curd' (Ε 902).
    Compounds: Some compp., e.g. πολύ-οπος `juicy', ὀπο-βάλσα-μον n. `the juice of a balm' (Thphr.) for ὀπὸς βαλσάμιος (alternative explanation by Risch IF 59, 287), thus ὀπο-κάρπαθον (Plin.), - κάλπασον (Gal.), s. Thiselton-Dyer JournofPhil. 34, 305 ff.
    Derivatives: 1. ὄπιον n. `poppy juice, opium' (Diocl. Fr. 94) with ὀπικός `made from opium' (pap. II--IIIp); 2. ὀπίας ( τυρός) m. `cheese made from milk, curdled with fig juice' (E., Ar.); 3. ὀπώδης (Hp., Arist.), ὀπόεις (Nic.) `juicy'; 4. as PlN Όποῦς (\< - όεις), - οῦντος m. capital of the eastern Locrians (Il., inscr.) with Όπο(ύ)ντιοι m. pl., gen. hοποντίων (Th., inscr.); on the phonetics Schwyzer 253; also rivern., s. Krahe Beitr. z. Namenforsch. 2, 233. 5. ὀπίζω, also w. ἐξ-, `to press out the juice, to curdle with ὀπός' (Arist., Thphr.) with ὀπισμός m. `pressing out of juice' (Thphr., hell. pap.), ὄπισμα n. `pressed-out juice' (Dsc.).
    Origin: IE [Indo-European] [1044] * sekʷos `juice, resin'
    Etymology: With ὀπός with Ion. psilosis for *ὁπός (Solmsen Unt. 207; cf. hοποντίων) agrees a Balto-Slav. word for `plant juice etc.', e.g. OCS sokъ `sap', Lith. sakaĩ pl. `resin', like ὀπός to be interpreted as IE. * sokʷos; besides with ini. su̯- Lith. svekas, Latv. svakas, svęki `resin, rubber' (cf. on ὕπνος); polyinterpr. Alb. gjak `blood' (lastly Mann Lang. 26, 386). Lat. sūcus, prob. from * soukos or * seukos, deviates clearly. -- Further analysis w. rich lit. in WP. 2, 515f. (Pok. 1044), W.-Hofmann s. sūcus, Fraenkel s. sakaĩ, Vasmer s. sók.
    Page in Frisk: 2,405-406

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > ὀπός

  • 20 attraho

    at-traho, trāxī, tractum, ere
    1)
    а) притягивать ( magnes attrăhens ferrum PM); натягивать (lora, contentos fortius arcus O); втягивать (в себя) (salivam Sen; attrahitur spiritu sucus CC)
    spiritum ab alto a. Vтяжело дышать
    б) стягивать, хмурить ( frontem Sen)
    2) приводить силой,: притаскивать ( aliquem vinctum O)
    adducĭtur atque adeo attrahitur C — (Лолия) приводят, вернее, притаскивают
    3)
    а) привлекать (aliquem Romam C; aliquem in amicitiam Sen)
    a. benevolentiam alicujus largitione ad se VM — привлечь к себе чьи-л. симпатии (своей) щедростью
    б) вовлекать (aliquem ad hoc negotium C)
    a. aliquem in partes O — втянуть кого-л. в ссору
    в) влечь (за собою), приводить ( similitudo attrahit ad amicitiam C)
    4) склонять, побуждать, вынуждать (necessitas aliquem ad aliquid attrahit C)
    5) привозить, доставлять (ultimis ab oris attractus scarus Pt)

    Латинско-русский словарь > attraho

См. также в других словарях:

  • Sucus — Su̱cus [aus lat. sucus = Saft] m; , ...ci, in der Pharmakologie meist: Sục|cus, Mehrz.: Sục|ci: Pflanzensaft, flüssiger Extrakt aus Pflanzenstoffen (zu Heilzwecken) …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

  • Sucus — Su|cus, der; , ...ci [...tsi], (Fachspr.:) Suc|cus [ zʊ...], der; , Succi [ zʊktsi; lat. suc(c)us, zu: sugere = saugen] (Pharm.): zu Heilzwecken verwendeter Pflanzensaft …   Universal-Lexikon

  • Sucus — Su|cus 〈m.; Gen.: , Pl.: Su|ci; Bot.〉 Pflanzensaft [Etym.: lat.] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • Sucus — Su|cus [...k...] der; , Suci [...tsi], fachspr. Succus [...k...] der; , Succi [ zuktsi] <aus lat. suc(c)us »Saft; Arzneitrank« zu sugere »saugen«> Pflanzensaft, flüssiger Extrakt aus Pflanzen (zu Heilzwecken; Med.) …   Das große Fremdwörterbuch

  • suc — [ syk ] n. m. • 1488; lat. sucus, succus; cf. succulent, sucer; et essuyer 1 ♦ Liquide organique susceptible d être extrait des tissus végétaux ou animaux. Suc des plantes, des fruits. ⇒ jus, sève. Sucs végétaux utilisés en pharmacie. Physiol.… …   Encyclopédie Universelle

  • VENENUM — an quod cito per venas eat; an quasi belenum, ex βέλεμνον, seu βελένιον telum, quod tela olim venenô inficere (unde Toxici notio) consueverint? dictum: Sicut periculum et contagium, olim non, uti nunc dicitur, pro malo tantum dictum est, A.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Jugo — (Del lat. sucus, jugo o savia de los vegetales.) ► sustantivo masculino 1 Parte líquida que se obtiene de una sustancia animal o vegetal: ■ le he añadido el jugo de cuatro naranjas y un limón a la macedonia. SINÓNIMO zumo 2 Sustancia líquida que… …   Enciclopedia Universal

  • succulent — succulent, ente [ sykylɑ̃, ɑ̃t ] adj. • v. 1500; lat. succulentus, de sucus « suc » 1 ♦ Bot. Plante succulente, dont les tissus charnus sont riches en eau. 2 ♦ Qui a une saveur délicieuse. ⇒ délicieux, excellent, exquis, savoureux. Elle « le… …   Encyclopédie Universelle

  • ACACIA — I. ACACIA Graece Α᾿κακία, Innocentia est, apud Tertullian. de cultu femin. c. 6. Vide Cl. Suicerum Thesauro Ecclas. in Α᾿κακία, et Α῎κακος, ubi modo animum omnis doli expertem, quo sensu, ipse Dominus noster Α῞κακτος appellatur Hebr. c. 7. v. 26 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • STYMMA — apud Plin. l. 13. c. 1. Ratio faciendi (unguenti) dieplex, sucus et comus. Ille olie generibus fere constat, hoc odorum: quorum hoec ftymmata volunt, illa hedysmata. Graece ςτύμμα est, a verbo ςτύψαι, quod de ungentis spissare significat. Nempe… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»